Przypowieść współczesna
Sztuka "Piaskownica" jest jednym z najsłynniejszych utworów Michała Walczaka. Dzięki uniwersalnemu przesłaniu jego dzieł, twórczość ta wykroczyła poza granice naszego kraju. "Piaskownicę" wystawiono w Teatrze Woskresinnia ze Lwowa. Sztuka, której główną zaletą jest specyficzne operowanie słowem, gdzie sens tkwi w sposobie używania języka, wyreżyserowana przez Jarosława Fedoryszyna, stała się spektaklem wychodzącym poza słowa, a nawet istniejącym niezależnie od nich.
W swojej realizacji Fedoryszyn przedstawił dwa odrębne światy: słów i obrazów. Te dwie płaszczyzny pozornie mijają się, biegną obok siebie, jednak na głębszym poziomie odkrywania znaczeń splatają się, tworząc zawiłą pajęczynę ukrytych sensów. Konkretna historia dwójki dzieci bawiących się w piaskownicy to historia rodzącej się przyjaźni, historia kłótni o lalki czy miejsce do zabawy. W świecie obrazów nie ma jednak ani samochodziku, ani Batmana (którymi nieustannie bawi się Protazek), nie ma nawet samej piaskownicy. Jest za to przypowieść o Nim i o Niej, żyjących w swoistym mikrokosmosie. Jest to zamknięty świat, będący uniwersum, gdzie Każdy i Każda szuka egoistycznie własnego miejsca, azylu, a jednocześnie rozpaczliwie dąży do bliskości z drugim człowiekiem. Dziecięca niechęć chłopców wobec dziewczynek staje się pytaniem o możliwość porozumienia między ludźmi, o to, czy w świecie przemocy i okrucieństwa można sobie pozwolić na okazywanie uczuć. Może lepiej, jak Protazek, wyznaczyć na piasku granicę i zamknąć się w świecie własnej wyobraźni, bo fantazją łatwiej sterować niż życiem? Z koncepcją reżyserską doskonale współgrają kostiumy i scenografia Ałły Fedoryszyn: uboga i prosta, a jednak gromadząca liczne znaczenia. Ograniczona do dużego, metalowego szkieletu sześcianu (do którego przywieszone zostały szmaciane lalki), współgrając ze światłem, dźwiękiem i aktorami, przekształcała się, dając nieskończone możliwości kreowania nowych światów. Aktorzy, sami wyglądający niczym szmaciane lalki, zmieniające się relacje odzwierciedlają właśnie poprzez ingerowanie w przestrzeń. Najpierw chowając się w materiałowych tubach, szukają jakby siebie nawzajem, jednocześnie ukrywając się przed sobą. Później wyciągają z lalek długie sznurki, za pomocą których tworzą w metalowym sześcianie gęstą sieć. Z każdym słowem pojawia się nowy fragment, aż prawie brakuje miejsca, by się poruszać. Miłka i Protazek próbują złapać się za ręce (gdy po wielu sporach zaczęli zdawać sobie sprawę, że coś ich łączy), jednak uwikłani w sieć trudności, norm społecznych czy wewnętrznych rozterek, mogą tylko bezradnie wyciągać ręce. Równie ważna i magiczna, co scenografia, jest w spektaklu muzyka. Sama w sobie niezwykle piękna i klimatyczna była rewelacyjnie dobraną oprawą dla spektaklu Fedoryszyna. "Piaskownica" Teatru Woskresinnia przypomina i utwierdza nas w przekonaniu, że teatr to magia.
Magdalena Mirecka, Teatralia Łódź, 29 listopada 2010

Uniwersalna "Piaskownica" Lwowskiego Teatru Woskresinnia.
Lwowski Teatr Woskresinnia zaprezentował w Teatrze Nowym w ramach Festiwalu Teatrów Miast Partnerskich dramat Michała Walczaka "Piaskownica" w reżyserii Jarosława Fedoryszyna. Spektakl ukazuje zabawę pary dzieci w piaskownicy. Jest to tylko środek do zaprezentowania głębszych ludzkich uczuć i potrzeb.

Potrzeba miłości dotyka każdego
Tytułowa piaskownica staje się uniwersalnym przekazem, dzięki któremu obserwujemy problemy ludzi. Dotyczą one funkcjonowania człowieka w związku, społeczeństwie, czy kręgu kulturowym. Mężczyźni zdaniem twórcy sztuki to egoiści. Kobiety dążą do wielkiej miłości i podporządkowują się dobru związku. Prostota, w jaki sposób, Jarosław i Ałła (scenograf) Fedoryszyn prezentują ludzkie odczucia i zasady moralne jest bardzo harmonijna. Właściwie dobrana symbolika, wykorzystująca jasne środki przekazu, charakteryzuje wszystkie przedstawienia lwowskiego teatru. W godzinnym spektaklu zawarto piękny obraz potrzeby miłości w każdym wieku. Tytułowa piaskownica staje się uniwersalnym przekazem, dzięki któremu obserwujemy problemy ludzi. Dotyczą one funkcjonowania człowieka w związku, społeczeństwie, czy kręgu kulturowym. Mężczyźni zdaniem twórcy sztuki to egoiści. Kobiety dążą do wielkiej miłości i podporządkowują się dobru związku. Prostota, w jaki sposób, Jarosław i Ałła (scenograf) Fedoryszyn prezentują ludzkie odczucia i zasady moralne jest bardzo harmonijna. Właściwie dobrana symbolika, wykorzystująca jasne środki przekazu, charakteryzuje wszystkie przedstawienia lwowskiego teatru. W godzinnym spektaklu zawarto piękny obraz potrzeby miłości w każdym wieku.
bartus moje miasto łódź