Karol Wojtyła

Spektakl trwa 60 minut. Grany jest w języku ukraińskim z partiami prezentowanymi po polsku. Śpiew choralny z muzyką starocer-kiewną w języku ukraińskim.

Premiera 27.07.2003

Wykonawcy: Ala Fedoryszyna,  Miron Dacko, Tatiana Tkaczenko, Natalia Marczak, Wolodymir Czuchonkin, Piotr Mykytiuk, Woldymir Gubanow,  Taras Juryczko.  Światło Ewgenij Pietrow.

Przed Wielkanocą 1940 Karol Wojtyła napisał „Hioba. Dramat ze Starego Testamentu”, o czym donosił w liście swojemu przyjacielowi Mieczysławowi Kotlarczykowi. Autor określił ten utwór jako „dramat linearny w greckiej formie, ale chrześcijański w duchu”, poświęcony cierpieniu. Był to owoc lektury Księgi Hioba ze Starego Testamentu, oraz Psalmów, Księgi Mądrości i Proroków. W następnym liście do Kotlarczyka zauważył, że głównym powodem powstania sztuki była fascynacja postacią Hioba, którego Bóg doświadczył cierpieniem. Akcja dramatu rozgrywa się na dwu paralelnych poziomach: starotestamentalnym, wyznaczonym przez postać Hioba i nowotestamentalnym, w którym są obecni żebracy, chromi i chorzy na trąd – „Hijoby” wszystkich czasów: „ – patrzał - narodzie mój – a słuchaj Słowa Pańskiego – wy, coście stopą deptani, wy, coście biczowani, w katorgach coście – wy – Hijoby – Hijoby”. Prologos - postać dramatu pojawiająca sie w sztuce jako głos mówiący o nieszczęściach - zwraca się do wszystkich „Hiobów” cierpiących niesprawiedliwie, do „narodu” doświadczanego cierpieniem, by wpatrzyli się w postać Hioba, który pomaga zrozumieć sens cierpienia. W ten sposób Autor wprowadza trzeci plan cierpienia narodu polskiego, dotkniętego nieszczęściem wojny. „Hiob” został napisany w postaci rymowanych bądź luźnych wierszy, ośmio- lub dziewięciosylabowych, właściwych dla poetów młodopolskich. Struktura dramatu wzorowana na twórczości Stanisława Wyspiańskiego odwołuje się do tragedii greckiej. Idea spektaklu dotyka relacji między Bogiem a człowiekiem - linearnej zależności

Siódmy dzień XXXIX Jeleniogórskich Spotkań Teatralnych na długo pozostanie w pamięci nawet najbardziej sceptycznego widza. Prawdziwym wydarzeniem festiwalu okazało się niełatwe w odbiorze widowisko „Hiob” na motywach tekstu jednego z pierwszych utworów dramatycznych Karola Wojtyły – papieża Jana Pawła II, napisanego w czasach okupacji hitlerowskiej w Polsce, w autorskiej interpretacji ukraińskiego teatru Woskresinnia (Zmartwychwstanie) ze Lwowa. Jarosław Fedoryszyn, dyrektor artystyczny i reżyser eksperymentalnego teatru Woskresinnia, zawsze był mistrzem kontrapunktu wyczuwalnym na melodię i kadencję sceny. Mogła się o tym przekonać jeleniogórska publiczność podczas tegorocznego XXXIX Międzynarodowego Festiwalu Teatrów Ulicznych oglądając jego dzieło wg Antoniego Czechowa „Wiśniowy sad”. Odnotowane na koncie teatru Woskresinnia kolejne udane przedstawienie „Hiob” cieszyło się wielkim powodzeniem w wielu krajach (także w Polsce) i zostało uhonorowane nagrodą

Perła Sąsiadów na IV Międzynarodowym Festiwalu Teatrów Europy Środkowej "Sąsiedzi" w Lublinie. Widowisko ukazuje relacje między Bogiem a zamieszkałym w ziemi Uz, krainie  w Arabii Skalistej, koło Petry, tytułowym bohaterem - bogobojnym Hiobem (znakomity w tej roli Piotr Mikitiuk), który pełnił w swojej rodzinie funkcję kapłana i został wystawiony na próbę, a jego wierność i rodzina stały się przedmiotem swoistego zakładu między Stwórcą a szatanem. Warstwa wizualna, dźwiękowa i słowna „Hioba” odnosi się do wiary w dobroć i sprawiedliwość Boga podporządkowywania się Jego woli oraz poskramiania własnych uczuć i pragnień. Trudny do zrozumienia dramat wytrwałego i cierpliwego Hioba wymyka się wszelkim próbom teodycei. Lecz to zło, które dotyka i rani Hioba nie zmienia w niczym faktu, że Bóg jest dobrym i miłującym Ojcem. Niezwykły symbol pokory, jaki stworzył swoim postępowaniem biblijny Hiob, buduje wiarę w dobroć i sprawiedliwość Boga oraz w to, że stałość w największych nawet cierpieniach zawsze zostaje nagrodzona.

 Choć Fedoryszyn w nieco oszczędny sposób potraktował temat biblijny w świetle pierwszej poetyckiej księgi Starego Testamentu - Księgi Hioba, inscenizacja zawiera dokładnie przemyślany rytm scen realistycznych i metaforycznych Pełne symboli przedstawienie imponuje więc dopracowaniem całości, a cały spektakl w swej wymowie jest bardzo wzruszający i piękny. To niemal kronikalny zapis życia ludzkiego złożonego z wielu elementów takich jak rozpacz, cierpienie, ból czy śmierć. Po finale przedstawienia i chwilowej ciszy rozległy się liczne oklaski poruszonych widzów. Warstwa wizualna, dźwiękowa i słowna „Hioba” odnosi się do wiary w dobroć i sprawiedliwość Boga podporządkowywania się Jego woli oraz poskramiania własnych uczuć i pragnień. Trudny do zrozumienia dramat wytrwałego i cierpliwego Hioba wymyka się wszelkim próbom teodycei. Lecz to zło, które dotyka i rani Hioba nie zmienia w niczym faktu, że Bóg jest dobrym i miłującym Ojcem. Niezwykły symbol pokory, jaki stworzył swoim postępowaniem biblijny Hiob, buduje wiarę w dobroć i sprawiedliwość Boga oraz w to, że stałość w największych nawet cierpieniach zawsze zostaje nagrodzona. Nastrój widowiska stworzyły wszystkie możliwe teatralne środki wyrazu. Ze sceny brzmi wielogłosowy cerkiewny śpiew przy akompaniamencie glinianego i drewnianego

księdza prałata Józefa Steca, proboszcza cieplickiej parafii Matki Bożej Miłosierdzia, który wkroczył na scenę, na krótko zastygł w milczeniu, zanim wyraził publicznie swój podziw i podziękował za występ artystom ze lwowskiego teatru Woskresinnia. Słowem „Hiob” to spektakl, którego się nie zapomni. elster, Jelonka.com

Był mąż w ziemi Uz, imieniem Hiob.  Opowieść o Hiobie  Teatru Woskresinnia, zrealizowana na podstawie tekstów kardynała Wojtyły przeniosła nas wczoraj w świat onirycznej wizji o przejmującym smutku. Przenikanie się  dźwięków i barw uderza i mocno zapada w pamięć. Biblijna opowieść  o Hiobie jest najpopularniejszą i najbardziej uniwersalna historią o cierpieniu i  godzeniu się z nim, jaką kiedykolwiek poznał świat. Nic dziwnego, że w realizacji takiego materiału łatwo byłoby o banał. Na szczęście, banału nie było.  Spektakl Teatru Woskresinnia jest niesamowicie atrakcyjny dla, zmysłów widza. Dbałość o wizualna precyzję i jego plastyczność pozwala nam oglądać  go nie tylko jako biblijną historię. W moimi osobistym odczuciu, popartym niewątpliwa  miłością do malarstwa, czyta się go niemal jako wizualizację historii sztuki od późnego średniowiecza aż po barok. Podstawą scenografii oprócz świateł i wielobarwnych tkanin są drabiny, aby, odpowiednio przybrane, tworzyły wrażenie swoistej monumentalności, która podkreśla małość, głównego bohatera i, co za tym idzie w ujęciu religijnym, małość całego rodzaju ludzkiego. Przez cały spektakl utrzymuje się charakter podniosłości czy fabularyzowanej mszy. W części pierwszej aktorzy noszą długie lniane szaty i wyglądają jak ślepcy z obraz Breughla. Przez cały

spektakl obserwujemy grę świateł i cieni, głosów, pieśni, kroków, kołatek, dzwonków. Niezliczone ilości dźwięków wprowadzają niepewną atmosferę zagłady. – śmiech miesza się z grozą, ptasi trel kłóci z burzowymi grzmotami. Interesującym zabiegiem jest, iż barwy, które dominują na scenie, stopniują natężenie hiobowego cierpienia. Ognista czerwień pojawia się kiedy Bóg najciężej doświadcza Hioba, a strach miesza się z niepokojem jak na obrazach Boscha. Potęguje to poczucie całkowitego osamotnienia tytułowego bohatera po stracie wszystkich synów i córek. Tak, jakby za nieszczęścia nie odpowiadał Bóg, a sam diabeł. Hiob jednak nie traci wiary w boga: „Jak Ci się podobało, tak się stało (…) Nagi wyszedłem z łona matki i znów jestem nagi” – mówi i wie, że istnieje  tylko jedna dobra droga w życiu. „wiarę umacniaj i kaj się. I tylko tak oczyścisz duszę” – śpiewa chór. Pod względem wokalnym i plastycznym spektakl prezentuje przez cały czas najwyższy poziom realizatorski. Pod koniec spektaklu  pojawia się biel, a atmosfera przypomina klimat dzieł Rembrandta. Ciągłe jest jeszcze niezbyt klarowna, aczkolwiek jest coś, co stanowi o sile przekazu pozytywnych emocji – przejmująca nadzieja na lepsze jutro. Marta Kasprzyk, XXXIX Jeleniogórskie Spotkania Teatralne 10.11.2010